In deze aflevering is Marnix Kluiters te gast. Marnix is de host en oprichter van de Ecosofie Podcast. Hierin interviewt hij nu 5 jaar experts uit de wetenschap, de journalistiek, de politiek en het bedrijfsleven, die een visie hebben op verduurzamen en van de hoe we als samenleving echt binnen de planetaire grenzen kunnen leven. De zoektocht naar niet alleen de kennis en de wetten van het huis, maar naar de wijsheid van het huis.

In dit gesprek hebben we het over zijn onderzoek en visie op échte duurzaamheid; dat gaat over klimaat, maar ook over grondstoffen en ons mensbeeld en de positie in het ecosysteem; over hoe hij tijdens zijn studie plotseling een oogaandoening kreeg die vrijwel al zijn zicht wegnam en hoe hij daarmee heeft leren leven; en natuurlijk, een interview met een mede-podcastmaker gaat ook over podcasting en interviewen.

Wat me vanaf de eerste aflevering die ik van Marnix luisterde aansprak, was de diepgang op de inhoud die hij opzoekt. Hij vraagt echt ver door. En dat is nodig. Het duurzaamheidsvraagstuk is niet simpelweg even wat nieuwe techniek ontwikkelen zodat we alles CO2-neutraal kunnen produceren. Het is zoveel complexer en dat vraagt echt verder kijken. Ik kan de Ecosofie Podcast dus van harte aanbevelen. Mijn favoriete afleveringen zijn die met Wouter van Noort (#99) en die met Chi Chiu (#78).

Dank je wel Marnix voor dit leuke gesprek en al je werk.

Marnix Kluiters

Ecosofie

Boek: Duurzame Ambitie komt begin 2024 uit!

Wil je de Ecosofie sponsoren, neem contact op met Marnix. Je kunt ook steunen met Petje af!

Lessen

Ik heb eigenlijk heel lang gedacht dat een studie precies zou aansluiten op een vacature.
Net als dat ik liever nog even wegkeek voor de waarheid rondom mijn oogaandoening, zie je dat in de duurzaamheidstransitie ook. Ik kan hier daardoor wel begrip voor hebben.
In de mensenmenigte rondom een rel na een voetbalwedstrijd (Feijenoord - Rome, 2015), merkte ik hoe kwetsbaar ik was geworden zonder zicht. Én ik merkte tegelijkertijd hoe helpend mensen zijn.
Ik ben er eigenlijk altijd heel strijdbaar in geweest. Laten we het beste ervan maken.
Joost liet me zien dat hij gewoon dingen beter kon dan ik. Leven hoefde dus helemaal niet slechts een afgeleide van een goed leven te worden.
Ik ben wel afhankelijk van luisteren, dus ik kan maar 1 ding tegelijkertijd. Dus ben ik ook meer gefocust aan het werk.
Ik moet blind vertrouwen op de ski-instructeur die mij met commando’s helpt om de berg af te skiën. En tegelijkertijd moeten zij heel goed luisteren naar hoe ik begeleid wil worden.
Toen ik ervaarde dat ik weer kon skiën dacht ik dat ik weer alles kon.
De mensen die ik uitnodigde vonden het ook leuk om een keer écht de diepte in te kunnen gaan ipv alles telkens in 1 minuut te moeten zeggen.
Waar ecologie de kennis van het huis is, economie de wet van het huis, gaat Ecosofie over de wijsheid van huis.
Een mede-ondernemer vroeg me wat ik moest doen om te starten. Een mail sturen. Ik zag hem een maand later weer en daarvoor moest het gebeurd zijn. Dat deed ik.
Ik verdiep me goed in mijn gasten. Naast veel lezen maak ik een vragenstructuur en zorg ik dat ik die uit m’n hoofd ken. Maar tijdens het gesprek hou ik die er niet bij.
“Het is alsof jij precies weet wat de gast wil gaan zeggen en er in het gesprek voor zorgt dat de luisteraar het ook snapt.”
Het lijkt me heel erg leuk om in de toekomst ook mensen te interviewen waar ik het heel erg niet mee eens ben. Ik wil daarvoor wel steviger in de wedstrijd zitten.
Toen ik zei dat ik naast 3 dagen in dienst slechts 2 dagen per week voor mezelf werkte, corrigeerde een goede vriend me dat dat eigenijk 4 dagen per week en dus 7 in totaal was. Dat was twee weken voordat ik een hersenschudding kreeg.
De stap om helemaal voor mezelf te gaan vond ik doodeng. Het scheelde dat ik als freelancer door kon gaan bij Van Lanschot Kempen. En het dwong me veel beter na te denken over de business case van Ecosofie.
Van Marten Scheffer: Verandering loopt vaak niet lineair. Een eens veerkrachtig systeem wordt beetje bij beetje instabieler, waardoor het op een gegeven moment een kleine schok kan kantelen.
Van Chi Chiu: Voor bereidheid tot verandering moeten naast de biologische basisbehoeftes ook de psychologische basisbehoeftes bevredigd zijn: Binding, competentie en autonomie.
Een duurzaamheidstransitie moet dus beginnen bij mensen een gevoel van waardigheid geven.
Als je iets doet waar je in gelooft en echt van waarde is, dan moet het mogelijk zijn om er ook geld aan te verdienen.
De natuur kent geen afval. Alles wat ergens vandaan komt, gaat ook weer ergens heen. Wij gooien nu materialen echter wel na een keer gebruiken onbruikbaar weer weg.
Van Katrien Termeer: Als we erachter komen dat iets niet klopt, willen we transities die snel, diepgaand en systeembreed zijn. Die drie gaan eigenlijk nooit samen. Small wins leiden tot systeemverandering. Startend met de diepgaande stap.
Als je licht afneemt ipv lampen, dan heeft de producent de prikkel om lampen te produceren die langer meegaan en zuiniger zijn.
Ik denk dat we eerst het systeem goed moeten neerzetten door het juiste te belasten, en dat we op kleinere voet moeten gaan leven.
“We zijn iedere keer technologie aan het ontwikkelen om een technologisch probleem op te lossen.”
De transitie vraagt echt een andere manier van kijken naar wat een goed leven is en naar wat de positie van de mens is als onderdeel van het ecosysteem.
Ik vraag me af of we wel helemaal kunnen berekenen wat de natuur allemaal van waarde voor ons creëert. Veel simpeler is het om die intrinsiek te gaan waarderen.
We moeten meer de natuur in en veel minder vluchtig leven.
Duurzaamheid is niet alleen voor de activisten. De kernprocessen van reguliere bedrijven moeten ook écht verduurzamen.