In deze aflevering is Suzan Becking te gast. Suzan is mede-oprichtster van Husk Ceramics, een productiestudio van porselein. Alles is ambachtelijk en handgemaakt. Hun producten brengen plezier in dagelijks gebruik, met een elegant en tijdloos design.
In dit gesprek hebben we het over haar liefde voor het ambacht; de durf om te kiezen voor de moeilijke weg om als keramist ondernemer te worden; en over de keuze en het proces om samen te gaan met een partner in crime om samen de studio mee te draaien.
Suzan ademt echt haar ambacht. Hun producten zijn ook echt schitterend. Haar liefde voor het vak en het belang wat ze hecht aan het voortbestaan ervan is aanstekelijk. Dank je wel Suzan voor dit kijkje in de keuken!
Suzan komt graag in contact met:
Iemand die hen kan helpen aan een pand in de binnenstad waar ruimte is voor de werkplaats en winkel. Help zo het ambacht zichtbaar te maken!
Chefkoks die d.m.v. servies hun eten naar een nog hoger niveau willen tillen.
Iemand die ziet dat Suzan moet lesgeven en een kans heeft.
Bijbehorende blog: Craft
Lessen
Bij keramiek werk je achterstevoren. Je bedenkt wat je wilt maken en ontwerpt een mal. Pas helemaal achteraf weet je of het gewerkt heeft. En zo niet dan moet hele helemaal opnieuw beginnen. Daarom is het heel belangrijk om alles wat je wel kunt controleren heel strak goed te doen.
In keramiek trok het mij aan dat het niet vanzelfsprekend was. Je moet echt leren hoe het moet. Daardoor zijn de successen extra veel waard.
Op de kunstacademie kreeg ik ruimte om mezelf te zijn. Hier was ik met mensen die uit hetzelfde hout gesneden zijn.
Mijn atelier is een kleine versie van het atelier van mijn leermeester. Ik gebruik dezelfde opstelling, machines en hetzelfde proces. Maar we gebruiken een andere vormentaal.
In ondernemerschap trekt mij vrijheid en erkenning van je eigen werk en handschrift.
De uitdaging van ondernemen als keramist spreekt me ergens juist wel aan. Ik wil laten zien dat ik het kan.
Ik kan wel stoppen en gewoon een baan vinden, maar dat beeld schrikt mij altijd weer op om door te gaan als het tegenzit.
Ik droom van een winkel met een werkplaats erachter, zodat mensen zowel het eindproduct als het werk dat erin gaat kunnen zien.
Het is mooi hoeveel tijd erin is gegaan en hoeveel kennis er is vergaard in een ambacht.
Ik ben wat meer vergevingsgezind naar mezelf. Het blijft bijvoorbeeld moeilijk om realistisch in te schatten hoeveel tijd of budget benodigd is voor een project. Maar vroeger ging ik er echt te ver in om het dan toch binnen te eigen tijd af te maken.
Ik dacht altijd dat ik alleen zou blijven ondernemen omdat ik zo m'n manieren heb en verandering moeilijk vind. Ook dacht ik altijd dat het stoerder zou zijn om het in m'n eentje te redden. En er was ook niet veel geld, dus als je dat deelt is er nog minder.
Maar ik merkte dat ik vastliep in m'n eentje. Ik was te druk, ik raakte op en het was alleen teveel.
En het ging verbazingwekkend goed. Samen is zo fijn.
Voor de samenwerking heb ik alles gedeeld en alles op tafel gelegd. Alles wat er niet goed is gegaan, alles wat ik wel of niet wilde veranderen. Daarnaast hebben we echt dezelfde smaak qua esthetiek en opdrachtgevers.
Het is belangrijk dat je allebei eigen kwaliteiten hebt en behoudt, en dat je die bij elkaar erkent. Daarbij zijn we zelfstandig in onze taken en hebben we ook steun aan elkaar.
Het essentieel om dingen goed en open te kunnen bespreken. Het moet niet wringen.
Ik dacht altijd wel dat het goed zou komen toen ik startte en een ruimte ging huren. Het voelde flexibel, dat ik altijd nog terug kon.
Ik wil graag dat mensen kennismaken met het maakproces. Ik laat graag zien hoe het gemaakt is, want ik denk dat mensen nog blijer zijn met het product als ze ook zien hoeveel werk en aandacht erin gegaan is. Ook voor het voortbestaan van het ambacht.
Links
Aflevering met Mariangela (de aflevering over het sprookje binnen het gezin)
Boek: Ingrid & Dieter Schubert - De Paraplu
Boek: Edmund de Waal - De Witte Weg
Boek: Haruki Murakami - De kleurloze Tsukuru Tazaki en zijn pelgrimsjaren
