Mara Verduin is een ontwerper en facilitator van inclusieve en participatieve trajecten rond cultuurverandering, leiderschap en inclusieve besluitvorming; gericht op het wakker schudden van organisaties om in bewegen te komen naar een duurzame en veerkrachtige samenleving.

In dit gesprek hebben we het over het mooie en ook het uitdagende van de vrijheid en autonomie die ondernemen je biedt. Ook praten we over je gelijkwaardig opstellen tegenover een opdrachtgever, en over het cultiveren van een beginner's mind waarbij je tegelijkertijd ook vertrouwt in je kunnen.

Mara is enthousiast, bevlogen, en positief. En ze heeft de opmerkelijke gave om in elk gesprek waar ze bij is bliksemsnel de energie naar het positieve en de kern te richten.

Mara's website

Mara Verduin Linkedin

Lessen

Ondernemen gaat over het aangaan van goede en authentieke relaties. Dat was zowel zo voor de winkel van mijn vader, als in mijn werk.
Vorm volgt functie: Ondernemer was voor mij niet het doel, maar de manier die me dient om de dingen te doen die ik belangrijk vind.
Mijn vorm van ondernemerschap groeit mee met mijn persoonlijke ontwikkeling. Ik ben ook zelf mijn instrument. Dat groeit en beweegt mee met m'n interesses. Ondernemerschap doet een appèl om actief vorm te geven wat je te doen hebt.
Ik werk voor organisaties die weer AAN willen gaan, maar nog niet weten hoe.
Mijn eeuwige zoektocht is hoe ik toch een titel of pakketje maak van al die ogenschijnlijk verschillende dingen die ik doe, die voor mij wel hetzelfde zijn.
Als ondernemer kun je - binnen de professionaliteit om de opdrachten goed af te ronden - de vrijheid nemen om je vrije tijd in te richten zoals en wanneer je wilt. Maar het kostte ook jaren ervaring om ook in het werkseizoen vrij te durven nemen en erop te vertrouwen dat de opdrachten die ik dan niet kan doen ook weer terugkomen.
Ik wil een gelijkwaardig partner van mijn opdrachtgever kunnen zijn. Ik wil graag iets betekenen, maar ook binnen mijn voorwaarden. Wanneer je uit de ondergeschikt afhankelijke relatie stapt kan er meer ontstaan. Dan kun je ook zelf invulling gaan geven aan wat er nodig is.
Ik let niet zo op uren. Ik maak wel een inschatting vooraf, maar geef mezelf de ruimte om het werk goed te doen.
Ik bewaak dat ik de ruimte behoudt om met plezier en kwaliteit het werk te kunnen doen, anders gaat het teveel op echt werk lijken. Dat geldt ook in organisaties, mensen hebben regie en autonomie nodig om met plezier en duurzaam hun werk te kunnen doen.
Net als dat in de sport de wedstrijd gewonnen wordt in bed, is dat voor werk net zo. Je kunt niet continu op 100% sprinten.
Wat me voldoening geeft in het werk is het kunnen losmaken van de durf en moed om in verandering te treden. Het is zo'n luxe om in dat moment van vertraging te mogen zijn. In die trage tussentijd ontstaat vaak een enorme versnelling.
Als de ruimte er niet is om nog niet te weten wat de uitkomst van een proces gaat zijn, misschien moet je dan niet een co-creatief of een participatief proces ingaan. En dat is soms ook best lastig om vooraf al te weten.
De valkuil van "ik weet het al" neemt de kracht weg van wat ik doe. De uitdaging is om zowel te vertrouwen op wat ik al wel weet, maar zonder de Beginner's Mind te verliezen van open staan voor wat er echt is.
Als alles één is en wij onderdeel zijn van de wereld, dan is het startpunt wellicht veel meer in het volgen op wat er nodig is en daarna in je leiderschap te gaan staan om te bepalen wat je kan bijdragen.
Sommige soorten werk zijn niet goed compatibel. Ze vragen een té andere energie. Schrijfwerk vroeg lange blokken van aandacht, wat niet rijmde met werken met groepen.
Om een betere facilitator, maar ook om beter te zijn in de relaties in m'n leven, heb ik moeten leren om met conflict om te kunnen gaan.
Ik denk dat het een illusie is om te denken dat hoe je je persoonlijk ontwikkelt geen impact heeft op hoe je je werk doet. Het lijkt me onhoudbaar om te proberen dat uit elkaar te houden.
Ik heb geen concreet beeld van waar ik in de toekomst precies heen wilt. Het is denk ik echt een meanderend pad. En hopelijk worden de hoofd- en bijzaken van wat mijn pad is steeds helderder.
Een balans die ik zoek is om terwijl ik met mensen in gesprek kom die het beleid maken om zo op grotere schaal effect te hebben, óók te blijven werken met de mensen die met hun poten in de klei werken.